هر چه قدر هم که یک سخنران روی عواملی مثل اندازه ژست و اشارات بدنی در طول سخنرانی حساس باشد یا سعی کند به فاکتورهایی مثل آمادگی قبل از اجرا بپردازد، از نظر ما یک فاز مهم‌تر در کسب آمادگی پیش از سخنرانی و اجراهای مختلف وجود دارد و آن حالت ذهنی سخنران است که تمام جوانب کار را متاثر می‌کند.
حالاتی مثل عصبانیت سخنران، تمایل او به مشاهده شوق و هیجان بیش‌تر از جانب مخاطبان و یا مشکلاتی که به صورت همزمان با سخنرانی فکر سخنران را درگیر کرده‌اند همه و همه باعث پدید آمدن حالات ذهنی مختلفی می‌شوند. شاید مقدمه‌چینی بیش از حد در ارتباط با این حالات ذهنی چندان ملموس نباشد. بنابراین دعوت می‌کنیم هر چه سریع‌تر ادامه این مطلب را با دانشگاه زندگی همراه شوید.
4 حالت ذهنی سخنران که باعث افت اجرای او می‌شوند
برای این که راحت‌تر بتوانیم این حالات یا شرایط را بررسی کنیم، تمام آن‌ها را در دو دسته کلی طبقه‌بندی می‌کنیم:
- حالات ذهنی وقتی که سخنران عصبانی است
- حالات ذهنی وقتی که سخنران شور و شوق زیادی از مخاطب نمی‌بیند
حالات ذهنی وقتی که سخنران عصبانی است
برخی از چند حالت ذهنی سخنران که در این دسته قرار می‌گیرند عبارتند از:
تشویش ذهنی سخنران بلافاصله بعد از ایستادن
تا به حال پیش آمده است که مشغول سخنرانی روی صندلی باشید و به محض این که از سر جایتان بلند شدید تلاطم و تنش زیادی را در فضای سخنرانی احساس کردید؟ البته که به دلایلی مثل تسلط بهتر بر بحث و اثرگذاری بیش‌تر روی مخاطب با به کارگیری زبان بدن به صورت مکمل، لازم است گاهی سرپا شویم؛ اما چه طور باید با این حالت ذهنی سخنران کنار آمد؟
برای تسلط بهتر بر ریشه افکارتان تمرین نشستن و ایستادن توام با حرف زدن را در حضور دو نفر از دوستانتان تمرین کنید. سعی کنید از بازخوردهای دوستانتان در بلند شدن و نشستن استفاده کنید و از آن‌ها بخواهید میزان تسلط شما را بر موضوع در دو حالت جداگانه تفسیر کنند. این کار را چندین بار انجام دهید تا بتوانید بر میزان عصبانیت خود با تغییر موقعیت از روی صندلی تسلط یابید.
عصبانیت سخنران ابتدای سخنرانی
خیلی از افراد در بدو ورود به یک جمع به عنوان مجری یا سخنران استرس دارند و سرد برخورد می‌کنند که عامل این سردی همان عصبانیت است. اما خودشان هم اعتراف می‌کنند که کمی بعد از شروع اجرا، به سرعت آن عصبانیت ناپدید می‌شود. پیشنهاد ما برای این که سریع‌تر این استرس و عصبانیت برطرف شود در مرحله اول آن است که خودتان را در همان مراحل ثانویه تصور کنید که یختان آب شده و ارتباط گرمی با مخاطبان پیدا کرده‌اید. سپس پیشنهاد می‌کنیم همیشه از تکنیک‌های شروع سخنرانی با یخ‌شکنی مخاطبان استفاده کنید تا خودتان هم سریع‌تر از دام این عصبانیت و حالت ذهنی مشوش خلاص شوید!
حالات ذهنی وقتی که سخنران شور و شوق زیادی از مخاطب نمی‌بیند
در چنین مواردی قبل از اجرا ممکن است حالات ذهنی زیر را تجربه کنید:
سخنران خودش را وسط آتش تصور می‌کند!
این حالت ذهنی سخنران یعنی حس کمبود نسبت به شوق و توجه مخاطب از کجا نشات می‌گیرد؟ بله درست است! از جایی که مجری نمی‌تواند اجرای جذاب قانع‌کننده‌ای داشته باشد و مخاطبانش را به خود متوجه سازد. در نتیجه احساس می‌کند وسط آتشی گرفتار شده است که هر چه فریاد می‌زند کسی به او توجه نمی‌کند.
برای این که با این چالش هم کنار آیید چند گام کاربردی وجود دارد. اول آن که خودتان را مقابل دوست صمیمی خود حس کنید. بدون این که به اطرافتان و تک تک آدم‌های مهمی که در آن جلسه حضور دارند فکر کنید، سعی داشته باشید به شیوه مکالمه با یک دوست روایت خود را تعریف کنید. همان قدر که گاهی در این گفتگوی دوستانه هیجان‌زده می‌شوید همان هیجان را انتقال دهید. این هیجان قطعا باعث ایجاد تحرک در مخاطبان می‌شود.
فراموش نکنید که برای غلبه بر این حالت ذهنی سخنران نیاز دارید همواره لبخند بزنید و ظاهرسازی کنید!
حساسیت افراطی سخنران/ مجری
یکی از مهم‌ترین مشکلات ما در اجرا و سخنرانی، التزام بیش از حد ما به کلمات است. انگار ما با بار عظیمی از کلمات وارد شده‌ایم و باید قطعا سبک برگردیم؛ بی آن که کلمه‌ای پس و پیش شود!
به عنوان سخنران بد نیست بدانید که مخاطبان ما به تک تک کلماتمان مشتاق نیستند. به زبان دیگر همه کلمات ما آن قدر حیاتی نیستند که قطعا واکنش مخاطب را به دنبال داشته باشند. بنابراین اگر از آن دسته سخنرانانی هستید که واژگان را با وسواس زیادی انتخاب و به کار می‌برید، اعتقاد دارید که هیچ کلمه‌ای نباید جا بماند و به طور کلی همه چیز مشابه با متن بیان شود احتمالا این حالت ذهنی را تجربه می‌کنید.
برای جلوگیری از ایجاد این حالت ذهنی سخنران توصیه ما بی‌تفاوتی نسبت به امواجی است که مدام به شما “کامل ذکر کردن متن سخنرانی” را ناخونک می‌زنند!