تعجب نکنید؛ حتی زاویه ایستادن شما و استفاده از فضایی که در اختیارتان قرار گرفته است نیز حائز اهمیت است! قبول ندارید؟ کافی است یک اتاق مستطیلی شکل را تصور کنید که قطعا طول آن از عرضش بیش‌تر است. اگر قرار باشد فقط و فقط از طول این اتاق استفاده کنید و با بی‌خیالی نسبت به فضای عمده عرض اتاق، خودتان را به همین بعد محدود کنید چه حسی دارید؟ حالا سالن سخنرانی بزرگی را در نظر بگیرید که دست کم قرار است 200 نفر را پوشش دهد. اگر قرار باشد مخاطب دید عمودی در سخنرانی داشته باشد و به جای آن که در مرکز و در ناحیه عرض سالن سخنرانی کند، به یکی از گوشه‌ها برود و از دور دیدی عمودی داشته باشد چه می‌شود؟ اصلا به مزایا و معایب آن فکر کرده‌اید؟ فکر کرده‌اید که اگر جایگاه سخنران تغییر یابد و از آن لوکیشن کلیشه‌ای همیشگی فاصله بگیرد چه تاثیری روی مخاطب و خود سخنرانی خواهد داشت؟
به تصویر زیر با دقت نگاه کنید:
برخی از سخنرانان معتقدند که دید عمودی یا ایستادن سخنران در ناحیه طول سالن مخصوص سخنرانی درباره موضوعات خاص و عمیق‌تر است. اگر بخواهیم راحت‌تر صحبت کنیم می‌توانیم به حرکت یک استاد دانشگاه در کلاس اشاره کنیم که هنگام صحبت کردن درباره یک مبحث خاص، به گوشه‌ای از کلاس رفته و در حال سخن گفتن است.
متعاقب همین دید، دید افقی وجود دارد که اتفاقا مورد پسند اکثر سخنرانان است. دید افقی صحنه‌ای است که اکثر مخاطبان بدان عادت دارند و بیش‌تر در طول سخنرانی شاهد آن بوده‌اند. این که سخنران در عرض پایین سالن ایستاده باشد و صحبت کند. برخی معتقدند این شیوه سخنرانی برای گفتگوهای کلی‌تر، جامع و بدون پرداخت جزئیات بهتر است.
ما در دانشگاه زندگی این دید افقی یا همان چارچوب همیشگی ایستادن سخنرانی را بیش‌تر از حالتی که سخنران دید عمودی از خود به مخاطب می‌دهد توصیه می‌کنیم. اما چرا؟
در این مطلب می‌خوانید که چرا هرگز نباید از زاویه یا دید عمودی در سخنرانی استفاده نکنید!
3 دلیل برای این که هرگز از زاویه یا دید عمودی در سخنرانی استفاده نکنید!
پیش نیاز آشنایی با اصول صحیح ایستادن و راه رفتن حین گفتگو یا سخنرانی ها آن است که ابتدا بدانید کجای سالن را برای استقرار انتخاب کنید. دید افقی معمولا بهتر از دید عمودی است؛ چون:
دید عمودی در سخنرانی تنش‌زا است
ایستادن سخنران در یک گوشه سخنرانی برای آن دسته از کسانی که موفق نمی‌شوند به راحتی او را ببینند آزاردهنده است و به سرعت صدای اعتراض آن‌ها را بلند می‌کند.
وقتی که سخنران در معرض دید مخاطبان قرار ندارد و گوشه‌ای از صحنه را برای ایستادن انتخاب می‌کند در واقع سالن سخنران را به دو دسته تقسیم کرده است؛ آن افرادی که او را میبینند و آن افرادی که او را نمی‌بینند! در این حالت حضور یا عدم حضور شما برای آن دسته از افرادی که شما را نمی‌بینند بی‌اهمیت می‌شود.
شاید از خودتان بپرسید که اصلا چرا برخی از سخنرانان دید عمودی را ترجیح می‌دهند. باید بدانید که در خیلی از سخنرانی‌ها مشکلاتی مثل استفاده از ابزارهای کمکی در سخنرانی، محدودیت فضا، عدم دسترسی به امکانات پخش، حضور سخنرانان دیگر روی صحنه و …باعث می‌شوند تا مخاطب دید عمودی در سخنرانی داشته باشد.
دید عمودی مخاطب را زودتر خسته می‌کند
به علت زاویه دیدی که مخاطب در این شیوه از ایستادن دارد ممکن است خیلی زودتر از حد معمول خسته شود. نگاه به مستقیم یا دید افقی به شیوه معمول امروزی بهترین گزینه برای سخنرانی‌های طولانی و خسته‌کننده است. البته سخنران هم در موضع خود ثابت نمی‌ماند و پیوسته در حرکت است؛ چون راه رفتن روی صحنه یا استیج سخنرانی معمولیترین و رایج‌ترین کاری است که در طول گفتگو انجام می‌دهیم. حتی برخی همین راه رفتن را نادیده گرفته و با شنیدن واژه سخنرانی به یاد تریبون و جایگاه مشخص و ثابتی می‌افتند که هیچ تحرک و تنوعی در آن وجود ندارد. حقیقت آن است که اغلب سخنرانان نسبت به شیوه ایستادن که یکی از مهم ترین بخش های زبان بدن در سخنرانی است بی توجه هستند.
با دید عمودی نمی‌توان انتظار زیادی از سخنرانی داشت
اگر دید عمودی در سخنرانی را انتخاب می‌کنید و قرار است طوری بایستید که مخاطبان برای دیدن شما مجبور باشند زاویه گردن خود را تغییر دهند باید انتظارات خود را محدود کنید. مثلا وقتی در این موقعیت قرار دارید نمی‌توانید استفاده 100 درصدی از صفحه نمایش، ابزارها و وسایلی داشته باشید که برای مدیریت سخنرانی لازم هستند.